Z Memphis cofnęłyśmy się na południe do Tupelo, aby wjechać na Natchez Trace Parkway.
Droga ma 754 km i wiedzie przez 10 000 lat historii tego terenuPodróżowali tutaj i żyli indianie Choctaw, Chickasaw i Natchez,  potem osadnicy, przewoźnicy towarów po rzece zwani Kaintucks, handlarze futrem, członkowie Lewis i Clark Expedition, wojska w trakcie wojny secesyjnej a nawet przyszli prezydenci jak Andrew Jacson.


Droga wiedzie przez bukowo dereniowy las, występują tu też Cyprysiki błotne. To chyba jedyny Park Narodowy który chroni drogę.




Najstarszymi śladami histrorii są kopce - Mounds. Ludzie pojawili się w tej okolicy już 12 000 lat temu, ale widoczne ślady w postaci 7 grup kopców pozostawili po sobie póżniej. Kultura kopców rozpoczęła się około 2100 lat temu i trwała do około 400 lat temu. Pierwsze kopce służyły do celów pogrzebowych, chowani w nich byli zmarli członkowie społeczności. Te kopce mają one kształt pagórków, na późniejszych prostokątnych wznoszono prawdopodobnie domy wodzów i miejsca kultu.

Pharr Mounds - pagórkowate kopce


Bear Creek Mound - prostokątne kopce




Jadąc dalej Natchez Trace Parkway wjechałyśmy na chwilę do stanu Alabama.



Przekroczyłyśmy rzekę Tennessee, kiedyś w latach 1800 do 1819 był tutaj prom Georga Colberta. Colbert oprócz promu miał tu zajazd oferujący jedzenie i schronienia.  Andrew Jackson musiał zapłacić mu 75 000 USD żeby mógł ze swoją armią przekroczyć tutaj rzekę. Colbert znany był też z tego że pomagał Indianom Chickasaw w negocjacjach z rządem. Obecnie znajduje się nowoczesny most.


Takich histrorii jest tutaj wiele, wystarczy wysiąść z samochodu i pójść na krótki szlak w głąb lasu. Ludność która tutaj żyła i korzystała z tej drogi przez wieki pozostawiła barwną historię.

My dojechałyśmy tą drogą do Nashville, gdzie pożegnałyśmy część z nas odprowadzając na samolot do Polski. Reszta po zwiedzeniu Nashville, samolotem poleciała do Waszyngtonu, a stąd autobusem do Nowego Yorku.

ciąg dalszy tutaj

Ika Tatur

poprzednia część tutaj W latach 50-tych XX wieku to właśnie w Memphis  karierę rozpoczynali BB King i Johny Cash, tu  urodziła się Aretha Frankilin, ale również w tym mieście został zamordowany Martin Luther King. W okolicy Memphis w Tupelo urodził się Elvis Presley, w 1948 roku przeprowadził się z rodzicami do miasta a potem osiadł w swojej rezydencji Graceland. Co roku 600 tysięcy ludzi odwiedza Memphi tylko po to żeby zwiedzić dom Presleya.


Do Graceland jechałyśmy z mieszanymi uczuciami bojąc się disneylandu dla dorosłych. Miejsce miło nas zaskoczyło i mimo drogich biletów - było warto. Elvis mieszkał tutaj 20 lat, czyli połowę swojego życia.


Oprócz zwiedzania samego domu w którym mieszkał i który zadziwił nas nowoczesnymi urządzeniami i rozwiązaniami jak na tamte lata, oraz oczarował designem, zwiedza się wystawy w dawnym studiu nagrań, ogląda samochody którymi jeździł, samolotowy którymi latał na występy i przede wszystkim poznaj się historię jego życia i słucha muzyki. Znajduje się tutaj też jego grób i groby jego najbliższych.


Tutaj Elvis naprawdę nadal żyje, więcej zwiedzających ma tylko Biały Dom.


Wieczorem zwiedziłyśmy Mepmphis. Byłyśmy tutaj w środku tygodnia w martwym okresie pomiędzy Świętem Dziękczynienia a Bożym Narodzeniem. Miasto wyglądało na opustoszałe, oprócz ludzi którzy wychodzili z pracy i szybko wsiadali do samochodów żeby pojechać do domu.




Ika Tatur

poprzednia część tutaj.

Naszą dalszą podróż wzdłuż Missisipi na południe można by opisać słowami Marka Twaina z powieści "Życie na Missisipi" : "Stamtąd po wybrukowanej muszlami grobli przejechaliśmy kilka mil przez bagna. Po jednejstronie był kanał, po drugiej gęsty las; tu i tam sterczał w oddali postrzępiony, sztywny, obrosły brodami mchu, ostro odcinający się na tle nieba cyprys tak dziwacznego kształtu, jak jabłonie na japońskich obrazkach. Taka była nasza droga i jej otoczenie. Od czasu do czasu po kanale przepływał leniwie krokodyl, od czasu do czasu na brzegu ukazywał się człowiek łowiący ryby, którego nieruchoma kolorowa postać odbijała się malowniczo w spokojnej wodzie."

Tylko trzeba by dodać cywilizację, liczne mosty i drogi po których poruszałyśmy się samochodem.


Nas zachwyciły Cypryśniki błotne (Taxodium distichum). Cyprysiki występują naturalnie w południowo wschodniej części USA, na terenach podmokłych. Na okresowo zalewanych bądź trwale podmokłych obszarach tworzą tak zwane korzenie oddechowe  - pneumafory. Są to zgrubienia na korzeniach wyrastające powyżej poziomu gleby lub wody w odległości do kilkunastu metrów od pnia. Dostarczają one niezbędnej ilości tlenu do systemu korzeniowego, które znajduje sie pod wodą.

Chcąc obejrzeć je z bliska, przejechałyśmy na drugą stronę Missisipi do stanu Arkansas do Lake Chicot State Park.


Wracając do stanu Missisipi po drodze zjechałyśmy do jeszcze jednego miejsca z Cyprysikami  Greenville Cypres Preserve Trust.


Poniżej widzoczne są pneumafory.


Tu też dwiedziałyśmy się że cyprysiki obecnie walczą na tych terenach o przetrwanie, między innymi muszą konkurować ze sprowadzonym z Chin bambusowcem.


Znajdowałyśmy się ciągle na terenie tzw Deep South to tutaj na polach bawełny wokół Missisipi powstała z pieśni pracy w okresie niewolnictwa Afroamerykanów muzyka zwana Blues. Bues w dosłwnym tłumaczeniu znaczy smutk, rozpacz i o tym opowiada ta muzyka o ciężkiej pracy, o wolności, o miłości i o zdradzie.  Z pół bawełny muzyka weszła do tzw. Juke Joints - miejsc do grania muzyki i tańczenia prowadzonych przez Afroamerykanów oraz na ulice do miast. Z tych okolic pochodził Rilley B.B. King, który do niedawna propagował tę muzykę na całym świecie. W miejscu gdzie pracował w latach 40-tych XX wieku na polach bawełny  w odrestaurowanym budynku w którym za pomocą maszyn oddzielano włókno bawełny zebranej na polach, w 2008 roku powstało B.B. KING MUSEUM AND DELTA INTERPRETIVE CENTER.


W muzeum można poznać historię bluesa, posłuchać najważniejszych utworów z początków i tych współczesnych, obejrzeć gitary elektryczne BB Kinga, bo jak się okazało nie było jednej  Luccille oraz poznać ciekawą biografię BB Kinga.



Z Indianola gdzie znajduje się muzeum pojechałyśmy już prosto do Memphis.


dalsza część tutaj

Ika Tatur

poprzednia część tutaj

Mark Twain w swojej powieści "Życie na Missisipi" opisuje rzekę miedzy innymi tak :
"Missisipi jest niezwykła jeszcze pod innym względem — ma skłonność do robienia nagle dziwacznych skoków, przerzynając się przez wąskie pasma lądu i w ten sposób prostując i skręcając bieg. Bywało, że jednym skokiem skręcała bieg o trzydzieści mil! Te skróty miały nieraz ciekawe skutki: odrzuciła na przykład kilka miast leżących nad rzeką w głąb lądu i wzniosła przed nimi wysokie piaszczyste zapory i lasy. Miasto Delta znajdowało się dawniej o trzy mile poniżej Vicksburga. Ostatni skrót zmienił zasadniczo położenie miasta Delta i obecnie znajduje się ono dwie mile powyżej Vicksburga. Obydwa te nadbrzeżne miasta na skutek owego skrótu odsunęly się w głąb kraju. Skrót taki sieje zniszczenie wśród linii granicznych i jurysdykcji, na przykład: mieszka sobie człowiek w stanie Missisipi — w nocy rzeka skręca swój bieg i następnego dnia człowiek wraz ze swą ziemią znajduje się po drugiej stronie, na terenie stanu Luizjana, i podlega jej prawom. Jeśli
rzecz taka zdarzyła się w dawnych czasach w górnym biegu rzeki, mogła niewolnika z Missouri przenieść do Illinois i uczynić wolnym człowiekiem. Missisipi zmienia swe położenie nie tylko przez skróty: zmienia ciągle właściwe łożysko, przesuwające je to w jedną lub w drugą stronę. Przy Hard Times, w stanie Luizjana, rzeka płynie dwie mile na zachód od obszaru, po którym płynęła dawniej. Wskutek tego tereny tej osady nie znajdują się już w stanie Luizjana, ale po drugiej stronie rzeki, w stanie Missisipi."

Jadąc z Nowego Orleanu wzdłuż Missisipi trafiłyśmy na takie miejsce, a dokładnie na śluzę która znajdowała się na rzece Missisipi a teraz jako zabytek stoi w szczerym polu.



Poruszając się po drogach wokół Nowego Orleanu i patrząc na znaki drogowe człowiek uświadamia sobie jak życie na tym wybrzerzu uzależnione jest od nawiedzających ten region huraganów.


Pozostałością historii bogatej Luizjany są liczne plantacje, które można zwiedzać wokół Nowego Orleanu i wzdłuż rzeki Missisipi. Bogactwo tego obszaru oparte było o hodowlę monukultur  - czyli na dużym terenie hodowano jeden rodzaj upraw. Na tych terenach zazwyczaj uprawiano trzcinę cukrową i bawełnę. Hodowle uprawiane były za pomocą pracy niewolników. Historia plantacji to też historia niewolnictwa w tej części świata. Jest duży wybór plantacji do zwiedzania, ja po poszukiwaniach w internecie zdecydowałam sie wybrać Rosedown Plantation obsługiwaną przez National Park Service.


Plantacja zajmowała się hodowlą bawełny i powstała w latach 30-tych XIX wieku. Właścicielami byli Daniel i Martha Barrow Turnbull i pozostała ona w rękach rodziny do lat 50-tych XX wieku. W IX wieku zajmowała prawie 1400 hektarów.  Obecnie pozostał główny dom, domy gościnne zabudowania gospodarcze w tym kuchnia, dom lekarza w domku wzorowanym na świątynie grecką oraz przepięknie utrzymany ogród. Przed domem widoczna jest 200 metrowa aleja dębowa



Dom zbudowany w 1835 w stylu zwanym w USA - Federal-Greek revival.


Ogrody były pasją Marthy Turnbull, prowadziła ona dziennik ogrodowy stanowiący dziś niesamowitą źródlo informacji o pochodzeniu roślin ich historii sadzenia i zarządzania ogrodem. Pierwszy zapis pochodzi z  1836 roku, a ostatni z 1895 roku, rok przed jej śmiercią w wieku 87 lat.


Ogrody zjmujace powierzchnię około 2000 m2, są kombinacją róznych stylów. Wiele rośłin sprowadzonch przez Martę przetrwało do dzisiaj, miedzy innymi przetrwała jedna z pierwszych upraw kameli na południu Stanów. Do swojego ogrodu sprowadziła też rośliny ze Wschodu, takie jak kryptomeria, azalie i lagerstremie.



Na plantacji według spisu powszechnego z 1860 roku , żyło tutaj 145 niewolników w 25 domach, średnio sześć osób na dom. Poniżej budynek kuchenny.


Marta zostawiła po sobie też przepisy kuchenne, które zostawiała służbie do przygotowania posiłków.



Dom jest utrzymany w idealnym stanie, na ścianach są nadal oryginalne tapety, które w arkuszach były sprowadzane z Francji, gdzie były ręcznie malowane.


zdjęcie poniżej przedstawia jeden z pokoi dziecięcych




zdjęcie poniżej dom gościnny


Miałyśmy wrażenie że na te kilka godzin przeniosłyśmy się 100 lat do tyłu. Był to bardzo miły dzień.

Na koniec jeszcze raz zacytuje Marka Twaina "A oto co mówi kapitan Basil Hall: Połać kraju granicząca z Missisipi w dolnych okolicach Luizjany jest wszędzie gęsto zaludniona przez plantatorów trzciny cukrowej, których okazałe domy z wesołymi werandami, starannie utrzymane ogrody i liczne wioski niewolników, czyste i porządne, nadają brzegom rzeki niezwykle dostatni wygląd. Wszystkie inne procesje turystów odmalowują ów pociągający obraz w ten sam sposób. W opisach sprzed pięćdziesięciu lat nie trzeba zmieniać ani słowa, jeśli się chce dokładnie przedstawić tę okolicę tak, jak wygląda dzisiaj, z wyjątkiem „starannego utrzymania domów”. Z chat murzyńskich opadł tynk, a i prawie wszystkie wielkie dwory, które kiedyś tak jaśniały białością, poszarzały i wyglądają zaniedbane. To niszczące skutki wojny. Dwadzieścia jeden lat temu wszystko wzdłuż brzegu było czyste, jasne i błyszczące, tak samo jak w roku 1827, jak to opisują turyści. "

dalsza część tutaj

Ika Tatur