Europa
Polska
Polska 10/2012 Wzdłuż Wisły
Wzdłuż Wisły Warszawa - Płock - Toruń - Ciechocinek - Warszawa
14:50
Warszawa-Płock -Toruń - Ciechocinek - Warszawa
22/23 Września 2012
Pierwszy na naszej trasie był Płock.
Założony na nadwiślańskiej skarpie gród, w średniowieczu był jednym z ważniejszych ośrodków administracyjnych i kulturalnych na ziemiach polskich. Na przełomie XI i XII wieku Płock był siedzibą polskich władców i faktyczną stolicą Polski. Warto spojrzeć na miasto z drugiego brzegu Wisły i podziwiać widok.
Celem naszej wizyty było Muzeum Secesji Muzeum
Mazowieckiego w Płocku , gdzie
największe na nas wrażenie zrobiła kolekcja finezyjnej biżuterii secesyjnej w
formach inspirowanych naturą, która liczy
ponad 150 muzealiów.
Toruń:
Starówka Toruńska
Toruńska starówka od 1997 roku
został wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego
UNESCO.Rozplanowanie zespołu staromiejskiego nie zmieniło się tutaj od czasów
średniowiecza, dzięki czemu dziś możemy podziwiać miasto powstałe w połowie
XIII wieku. Gotycki Toruń to liczne kamienice mieszczańskie i kupieckie,
spichelrze, pałace, kościoły i Ratusz Staromiejski.
Legenda głosi, że pewnego roku na skutek powodzi lub, jak mówią inne wersje legendy, klątwy rzuconej przez wygnaną z miasta żebraczkę, Toruń nawiedziła istna plaga żab. Płazy były dla miasta na tyle uciążliwe, że burmistrz wyznaczył pokaźną sumę pieniędzy oraz rękę swojej córki jako nagrodę dla tego, kto pozbędzie się z miasta żab. Udało się to dopiero flisakowi, znanemu niekiedy pod imieniem Iwo, który sprawił, że wszystkie żaby zasłuchane w jego grę na skrzypcach zebrały się przy nim, a następnie wyszły przez Bramę Chełmińską aż na teren obecnej dzielnicy Mokre. Tam flisak przestał grać, a żaby pozostały na podmokłych terenach Mokrego.
Powstał w końcu XIV wieku,w oparciu o przywilej wielkiego mistrza krzyżackiego,
Konrada von Wallenrode.
Funkcjonalnie łączył dwie zasadnicze role: parter zajmowały pomieszczenia handlowe (sukiennice, hala ław chlebowych, sala wagi oraz Sala Sądowa), piętro zaś przeznaczone było dla organów władzy miejskiej (Sala Rady, od XVI wieku zwana Salą Senatu (Senatus civitatis Thoruniensis), urzędy Kontrybucyjny, Wetowy, Kancelaria, Kamlaria i in.). Pierwotnie, od drugiej połowy XIII wieku, w tym miejscu znajdowały się wolno stojące budynki uformowane w podobny czworobok.Ratusz był siedzibą władz najważniejszego obszaru Torunia, nazywanego od 1264 r. Starym Miastem. Od połowy XV w. stał się centrum władzy dla całego toruńskiego zespołu miejskiego.
Pomnik Filusia |
Brązowy odlew małego pieska z melonikiem w pysku i stojącego obok parasola opartego o uliczną latarnię stanął u zbiegu Rynku Staromiejskiego i ul. Chełmińskiej 2. lutego 2005 r. w 86. rocznicę urodzin Zbigniewa Lengrena. W ten sposób Toruń postanowił uhonorować tego zmarłego w 2003 r. autora rysunkowej opowieści, znanego satyryka, felietonistę i rysownika, który był związany z Toruniem. Przez kilkadziesiąt lat przygody profesora Filutka i jego sprytnego kundelka Filusia podbijały serca czytelników krakowskiego ”Przekroju”. Profesor odszedł bezpowrotnie, a jego wierny przyjaciel przycupnął w narożniku toruńskiego Rynku Staromiejskiego, gdzie wiernie pilnuje melonika i parasola swego pana.
Smok toruński
Ceramiczny smok nawiązuje do archiwalnych wydarzeń z 1746 r., kiedy ponoć prawdziwy smok pojawił się na Przedzamczu.
Relacja o smoku w Toruniu została spisana w kancelarii miejskiej 13 sierpnia 1746 roku według zeznań dwóch świadków - mistrza ciesielskiego Johanna Georga Hieronimi, który widział nietypowego stwora 13 czerwca tegoż roku, oraz Katahariny Storchin, żony miejskiego żołnierza, która miała ujrzeć smoka w pierwszych dniach lipca. Potwór miał mieć długość 3,5 łokcia (prawdopodobnie ok. 2 metrów), cztery łapy jak jaszczur, ale zrośnięte błonami tak jak u nietoperza. Hieronimi określił kolor smoka jako czarny, Storchin podała, że tułów i głowa smoka były ciemnoszare, a ogon jasnobrązowy i błyszczący.
Oryginał protokołu z relacjami świadków dotyczących smoka uznawany jest za zaginiony, choć był widziany podobno jeszcze w latach 60-tych XX wieku w toruńskim archiwum. Protokół zaopatrzony był w rysunek przedstawiający smoka, opublikowany w 1934 roku na łamach "Słowa Pomorskiego" przez Mariana Sydowa, który widział wspomniany dokument i zamieścił w "Słowie” jego tłumaczenie.
Teatr im Wilama Horzycy |
Budynek teatru oddano do użytku 30 września 1904 r. Zastąpił on gmach teatralny stojący niegdyś przy Rynku Staromiejskim. Nowy budynek został zaprojektowany przez znaną wówczas w całej Europie spółkę architektów wiedeńskich – Fellner & Helmer (twórców projektów budynków teatralnych m.in.: w Wiedniu, Augsburgu, Czerniowcach, Cluju, Cieszynie, czy opery w Odessie). Początkowo widownia mogła pomieścić ok. 900 osób, na przestrzeni stu lat poddano ją jednak wielu korektom (lata 1934, 1956, 2000). W latach 1941-1942 uproszczono także fasadę utrzymaną w duchu eklektyzmu z elementami secesji (usunięto m.in. figury orłów wieńczących pylony flankujące ryzalit elewacji głównej, uproszczono detal). W roku 1995 oddano do użytku budynek zaplecza z małą sceną, zrealizowany według projektu toruńskiego architekta Czesława Sobocińskiego. Przed budynkiem stoją odsłonięte w roku 1909 posągi muz – Melpomene i Terpsychory, autorstwa Ernsta Hertera.
W pierwszych latach istnienia na deskach teatru grano jedynie repertuar niemieckojęzyczny. Wśród polskojęzycznej ludności ówczesnego Torunia mawiano nawet, iż „szanujący się Polacy tam nie chadzają”[potrzebne źródło]. Pierwszy polski sezon teatralny zainaugurowano w listopadzie roku 1920 przedstawieniem Zemsty Aleksandra Fredry, w obecności premiera Wincentego Witosa. W latach 1945-1948 zespołem teatralnym kierował Wilam Horzyca.
Obecnie prężnie działająca scena jest kojarzona głównie z Międzynarodowym Festiwalem Teatralnym "Kontakt" odbywającym się od roku 1991.
Muzeum Etnograficzne w Toruniu im Marii Znamierowskiej - Prüfferowej
Muzeum Etnograficzne w Toruniu powstało 1 stycznia 1959 roku. Jego twórczynią i pierwszym wieloletnim dyrektorem była prof. Maria Znamierowska-Prüfferowa, której imię, Muzeum nosi od 15 grudnia 1999 roku. Muzeum Etnograficzne w Toruniu jest jednym z trzech samodzielnych muzeów etnograficznych w kraju.
Podstawowym zadaniem Muzeum jest gromadzenie, naukowe opracowywanie, przechowywanie, ochrona, konserwacja i udostępnianie dóbr kultury. Muzeum gromadzi także materiały dokumentacyjne dotyczące etnologii oraz nauk pokrewnych. Prowadzi również działalność edukacyjną i wydawniczą oraz współpracuje z organizacjami posiadającymi podobne cele.
Zasięg działania Muzeum Etnograficzne w Toruniu to obszar całej Polski, ze szczególnym uwzględnieniem terenów województwa kujawsko-pomorskiego.
Unikatowa i największa w Europie konstrukcja drewniana do odparowywania wody z solanki. Ciechocińskie tężnie zostały zaprojektowane przez profesora Akademii Górniczej w Kielcach Jakuba Graffa, w oparciu o źródła solanki odkryte tu jeszcze w drugiej połowie XVIII wieku chociaż miejscowa ludność wydobyciem i warzeniem soli zajmowała się już w XIII wieku na mocy zezwoleń danych przez Konrada I mazowieckiego. W Ciechocinku zbudowano trzy takie budowle - ustawione w kształcie podkowy.
Budowa tężni I i II trwała od 1824 do 1828 roku, trzecia powstała w 1859 roku. Podstawę tężni stanowi około 7000 wbitych w ziemię dębowych pali, na których umieszczono świerkowo-sosnową konstrukcję wypełnioną tarniną, po której spływa solanka.
|
Wysokość tężni wynosi 15,8 m, zaś ich łączna długość to 1741,5 m. solankę do tężni pompuje się ze źródła nr 11 (fontanna "Grzybek") i wtłacza na górę do korytek zainstalowanych na ich szczycie. Stąd solanka przesącza się kroplami po ścianach tężni i pod wpływem wiatru i promieni słonecznych intensywnie paruje. Wokół tężni tworzy się słynny, bogaty w jod mikroklimat tworzący naturalne, lecznicze inhalatorium.
|
Podstawę tężni stanowią wbite w ziemię dębowe pale w liczbie około 7000, na których umieszczono świerkowo-sosnową konstrukcję wypełnioną tarniną, po której spływa solanka.
0 komentarze