wygląda jak nasza paproć, tylko liść jest  z 10 x większy .... Robi to niesamowite wrażenie już poprzedniego dnia jadąc do Russel miałam wrażenie, że zaraz z lasu wyjdzie dinozaur :-)



Spotykamy, pierwsze olbrzymie trawy Austroderia, Toetoe zwane Toi Toi . Używane tradycyjnie przez Maorysów do wyplatania koszy, robienia mat, dachów etc. Rośną do 3 m. wysokości.

Wodospad Haruru na końcu drogi okazał się najmniej ciekawy z całej wycieczki.



widok na zatokę
pień drzewa Kauri z którego zrobiono łódź i jeszcze widok z góry na łódzie








Jedziemy dowiedzieć się więcej o drzewach Kauri w Muzeum Kauri w Matakohe

Zdjęcia kolonii głuptaków na Muriwai Beach w Nowej Zelandii. — w miejscu: Muriwai Beach, New Zealand

Na plaży w skałach są tzw. holes, czyli dziury wyrzeźbione przez wodę, każda większa fala przez te dziury wyrzuca do góry jak w fontannie wodę.

Następny cel Płaskowyż Centralny. Rezerwujemy sobie w Waitomo wycieczki po dwóch jaskiniach  na następny dzień.
Śpimy na kempingu w Waitomo.

trasa z tego dnia 230 km




26 marca 

Dzień zaczynamy od zwiedzania dwóch jaskiń Ruakari Cave i Waitomo Glowworm Caves. W pierwszej jest bogata szata naciekowa którą podziwia się w trakcie 2 kilometrowego spaceru, druga jaskinia jest znana z występującej tam populacji "świecących robaczków". Są to poczwarki muchówki Arachnocampa luminosa z rodziny grzybiarkowatych. Robaczki w ciemnej jaskini wyglądają jak rozgwieżdżone niebo. Zdjęć niestety robaczkom nie wolno robić, bo żyją w ciemnościach.
tu można zobaczyć filmik reklamujący o jaskini :http://www.youtube.com/watch?v=puxf3HlMRCw
Waitomo znaczy "wodna jaskinia". Świecące robaczki ogląda się z łodzi. Jest tu rozległy system podziemnych komór, około 300, połączonych setkami kilometrów przejść.




Następnie udajemy się do Otorohanga Kiwi House & Native Bird Park. Oglądamy Kiwi, które za dnia żyje w budynku w którym jest dla niego noc, dzięki czemu możemy obejrzeć tego niepozornego burego nielota z bardzo długim dziobem, wygrzebującego z ziemi robaki.To ciekawe że właśnie ten niepozorny ptak stał się symbolem Nowej Zelandii, Nowozelandczycy nazywają siebie "kiwi" właśnie od tego ptaka. Ten nocny nielot żyje na ziemi od 70 mln lat, bardzo trudno go wypatrzeć na wolności.Ciekawostką jest to że znoszą ogromne jajka 1/5 w stosunku do ich masy ciała i  wysiaduje je samiec.Tu można zobaczyć zdjęcia Kiwi, oficjalna strona Otorohanga Kiwi House & Native Bird Park.
Spotykamy tu  też inne endemiczne zwierzę, gada - Hatteria, tuatara, łupkoząb (Sphenodon). Mimo iż wyglądem najbardziej przypomina jaszczurkę, w rzeczywistości reprezentuje odrębną linię ewolucyjną lepidozaurów – sfenodonty. Dwa gatunki hatterii są jedynymi współczesnymi przedstawicielami tej grupy. Hatterię uznaje się za zagrożoną wyginięciem od 1895. W parku jest dużo ptaków, przeróżnych kaczek i tych lokalnych i tych sprowadzonych na Nową Zelandię, przeróżnych papug, ale wyraźną ulubienicą turystów są zaczepiające ich Kakariki.
Red-Crowned Kakariki, Kakariki – green parakeet (Cyanoramphus novaezelandiae) Modrolotka czerwonoczelna – gatunek ptaka z rodziny papugowate (Psittacidae) jest gatunkiem endemicznym Nowej Zelandii. Zamieszkuje lasy Nowej Zelandii.
Jest to średniej wielkości papuga, o długości ok. 22-25 cm. Niestety nie spotkaliśmy jej w lesie na wolności tylko właśnie w Otorohanga Kiwi House & Native Bird Park.
tu można jej posłuchać 

Jadąc do Rotoura, zostajemy zatrzymane przez policję. Wypytują nas skąd przyjechałyśmy, od kiedy jesteśmy w Nowej Zelandii, dokąd jedziemy, na koniec proszą żeby nie zatrzymywać się w dzikich miejscach i wręczają nam kartkę ksero z wizerunkiem pana który jest poszukiwany za morderstwo na tej drodze. Nie zatrzymujemy się więc już nigdzie i jedziemy do Rotoura.

Śpimy na kempingu w Rotoura
trasa z tego dnia 230 km

27 Marca 2013
Jedziemy do Wai-O-Tapu.Znajdują się tutaj źródła termalne, zwane też cieplicami – czyli źródła, z którego wypływa woda termalna o temperaturze wyższej od średniej rocznej temperatury powietrza na danym obszarze. Spotykaliśmy je już wcześniej w trakcie naszych wędrówek po Islandii, w Chile, w sierpniu ostatniego roku w Parku Narodowym Yellowstone w USA http://driftergroup.blogspot.com/2013/03/nasza-wakacyjna-podroz-po-usa-czesc.html i teraz na Nowej Zelandii. Wai-O-Tapu to termalna dolina z gejzerami, fumarolami, gorącymi źródłami i bulgoczącymi błotami. Powierzchnia rezerwatu, czyli ponad 18 km2, wypełniona jest po brzegi zapadniętymi kraterami, zimnymi i gotującymi się błotami, wodą i unoszącą się parą.Powstawanie źródeł termalnych związane jest z obszarami współczesnej lub przeszłej aktywności wulkanicznej.



Szeroka gama kolorów występujących w rezerwacie Wai-O-Tapu pochodzi od różnych minerałów i tak:
kolor zielony - siarka koloidalna/sól żelazawa
kolor pomarańczowy - antymon
kolor purpurowy - tlenek manganu
kolor biały - krzemionka
kolor blado żółty - siarka
kolor czerwono- brązowy - tlenek żelaza
kolor czarny - siarka i węgiel
Tak zwany "zapach zgniłych jaj" na geotermalnych obszarach spowodowany jest z wszechobecnym tutaj siarkowodorem.
Na zdjęciu poniżej Devil's Bath.


W mieście odwiedzamy Muzeum Rotoura, kiedyś sanatorium z łaźniami wybudowanymi w stylu Tudorów w 1908 roku. Obecnie mieści się tutaj Rotoura Museum of Art and History. Dobre miejsce na zapoznanie się z historią i kulturą  maoryską. W 1886 roku wybuchł wulkan Mount Tarawera, niszcząc część gorących źródeł i przepiękne trawertyny, którymi szczyciło się uzdrowisko. Spowodowało to upadek regionu, żyjącego z turystyki.
nocujemy w Taupo na kempingu, wieczorem widać niesamowity księżyc

trasa z dnia = 226 km



28 Czerwca

Rano jedziemy do wodospadu Huka Halls.  Ma  on około 12 metrów wysokości, przepływa przez niego 5 basenów olimpijskich w ciągu 1 minuty. Płynąca wąskim korytem rzeka Waikato, spada wzdłuż 12 km uskoku.
Następnie zwiedzamy Craters of the Moon, następny obszar termalny. Spacerujemy 45 minut wśród fumaroli (wyziewów gazowych) oraz błotnych gejzerów.


następnie jedziemy droga nr 1 wzdłuż jeziora Taupo
i przez Turangi zmierzamy w stronę Tongorino National Park,
po drodze zwiedzamy święte miejsce Maorysów Haere Mai OPotaka

Widok z Opotaka, dawnej osady maoryskiej na brzegu jeziora Rotoaira. Na jeziorze widać wyspę Motuopuhi Island, z tyłu górę Mt. Tongariro. Mt. Tongariro jest czynnym wulkanem

Krzywonos, Blue Duck (Hymenolaimus malacorhynchos), endemiczna kaczka z Nowej Zelandii, maori Whio , charakteryzuje się tym że umie latać ale rzadko lata woli pływać i chodzić. Ta tutaj była tak rozpuszczona przez turystów że żądała od wszystkich jedzenia.

Łabędź czarny (Cygnus atratus) Endemiczny ptak lęgowy Australii, skąd sprowadzony został do Nowej Zelandii,

Haere Mai OPotaka tak kiedyś wyglądała twierdza maorysów, która tu była

Jedziemy do Tangorino National Park, wjeżdżamy na stację narciarską na Mt Ruapena 2797 m n.p.m. przez Iwikau Village które jest na wysokości 2020 m n.p.m., w trakcie podjazdu zaczyna nam dymić chłodnica... Na miejscu dolewamy wody, pani w sklepie stwierdziła że to normalne, że w wielu samochodach tak się dzieje na tej wysokości. Usypia tym stwierdzeniem naszą czujność. Na górę wjeżdżały właśnie ostatnie krzesełka, decydujemy się więc wjechać następnego dnia rano. Zjeżdżamy na dół i nocujemy przy drodze 47 Kemping Discowery World.

trasa z tego dnia = 178 km



29 czerwca
Rano zaczynamy od  stacji benzynowej po płyn do chodnicy, przy okazji wykupujemy sklep z pamiątek, koszulek, kubków i etc... część prezentów załatwiona i wjeżdżamy ponownie do Iwikau Village,

przed nami stary hotel

Tongariro National Park, widok z rasy narciarskiej Whakapapa, na zboczu najwyższego wulkanu Wyspy Północnej - Mt. Ruapehu (2797 m n.p.m.). To tu znajduje się Mordor, według filmowej wersji Trylogii Tolkiena. Wulkan ten jest nadal czynny, w jego kraterze znajduje się jezioro, które ciągle paruje, z daleka widać więc jakby wulkan ciągle dymił. Ruapehu w języku maoryskim oznacza „wybuchajace jezioro”. W trakcie wybuchu wulkanu jezioro spływa po zboczach, tworząc lawiny błotne, potem znowu się napełnia wodą ściekającą z lodowców. Ostatni wybuch wulkanu był w 2007 roku, ale co roku wulkan budzi się ze drzemki, dając dowody swojej aktywności. Na zdjęciu widać dwa pozostałe wulkany, należące do trzech symboli Parku Tongariro, Mt. Ngauruhoe (2291 m n.p.m) i Mt. Tongariro (1967 m n.p.m.).

Pierwsi osadnicy pojawili się tutaj około 1895 roku, rozwój tutejszej osady został zatrzymany przez I wojną światową kiedy nie wróciło z niej 55 mężczyzn. W 1933 roku dociera tu kolej a w 1959 roku elektryczność, jednak miasto się nie rozwija w 1979 roku zamykają tutaj szkołę i 9 lat później pocztę.W 1989 roku lokalna społeczność buntując się przed zlikwidowaniem miasta stwarza Republikę Whangamomona i wybiera prezydenta, obecnie jest atrakcją turystyczną. Można tu nawet uzyskać paszport Republiki.


i ruszamy w stronę Park Egmont, wulkan  Taranaki  (2518 m n.p.m) ma przypominać japoński wulkan Fudżi, podobno sceny z filmu Ostatni Samuraj były kręcone tutaj a nie w Japonii. Dojeżdżamy krętą drogą przez stary las, szeroką na jeden samochód, a jeżdżą tędy autobusy - koszmar. Znowu zaczyna nam dymić chłodnica. Ponoć szczyt jest widoczny z odległości setek kilometrów, ale nie dziś, my nic nie widzimy wokół wszędzie jest gęsta mgła, idziemy na krótki spacer do Dowson Falls.


Tam gdzieś w mgle jest ten sławny wulkan Taranaki zwany też Mount Egmont. W 1642 roku Abel Tasman jako pierwszy Europejczyk zobaczył Mount Taranaki, w 1770 roku zrobił on ogromne wra zenie na Jamesie Cooku i to on nadał mu nazwę Egmont na cześć hrabiego. Maorysi zawsze mówili o nim Tranaki -lśniąca góra i w latach 80-tych XX wieku  przyjęto tą nazwę jako oficjalną.
Co chwila pada deszcz, chcemy zadzwonić do serwisu w sprawie samochodu, ale znowu nie ma zasięgu.
Jedziemy dalej na plażę na wybrzeżu zachodnim, piękne miejsce, tylko samochód odmawia posłuszeństwa. Zostawiamy go żeby wystygł, nadal nie mamy zasięgu w telefonach.

czekamy na autobus do Wellington